'Ik ben altijd op zoek naar verbetering'

“Als kind wist ik al dat ik de zorg in wilde, ik wilde kinderarts worden. Ik werd zelf te vroeg geboren en dat idee is altijd bij me gebleven. Uiteindelijk koos ik de opleiding Verpleegkunde, omdat ik de verantwoordelijkheid van een arts niet wilde.” Hester werkte na haar opleiding bij het AMC en kwam hier in aanraking met de terminale zorg. Toen ze kinderen kreeg, besloot ze dat het tijd werd voor iets anders. 

 “Ik kon slecht tegen de nachtdiensten, helemaal in combinatie met kinderen. Zo belandde ik bij Amstelring in de wijkzorg, een onverwachte plek. Douchen en kousen aantrekken, dat leek me niets. Maar ik heb 7 jaar in de wijk gewerkt met veel plezier. Ik deed leuke projecten op het gebied van terminale zorg en samenwerkingen met verschillende partijen in de wijk. Dat werd ook altijd gestimuleerd door Amstelring.” De terminale zorg en projecten met verbetering als doel, bleven haar interesse hebben. Dus toen een oud-collega haar op een vacature bij Het Hoge Heem wees, besloot ze te reageren.

“Na 7 jaar in de wijk was ik wel toe aan iets nieuws. In deze functie zijn er continue projecten om aan te werken, dingen om op te pakken. Er zijn telkens nieuwe uitdagingen die we aangaan, dat past bij mij.” Inmiddels werkt Hester 3 jaar in deze functie, die wat gek begon door de coronacrisis. “Het zorgde voor een gekke start van een nieuwe baan, maar eigenlijk was corona juist goed voor de samenwerking met collega’s en ondersteuners, want we moesten continue samen beslissingen maken.”

De verschillen tussen de wijkzorg en verpleeghuiszorg zijn eigenlijk niet zo groot, vindt Hester. “In de wijkzorg kom je bij iemand thuis en ben je te gast. Daardoor zie je ook meer van iemands cultuur en hoe iemand leeft. Maar ook in verpleeghuizen zie je steeds meer van de bewoners zelf, daar is echt een switch gaande. Het besef dat we werken op een plek waar mensen wonen, in plaats van andersom. Dat is mooi en past ook echt bij onze visie.” Er is daarnaast ook meer aandacht voor het welzijn van de bewoners. “De eigen regie en het besef dat mensen ook graag privacy willen en hier recht op hebben.” 

Hester bracht ook haar ervaringen uit de wijkzorg mee naar het verpleeghuis. “De samenwerking met familie en huisartsen, het hele netwerk rond de cliënt. Dat is daar heel gebruikelijk. Je hebt niet alleen met de cliënt te maken. Ik heb in de wijk veel geleerd over het netwerk en hoezeer je iedereen nodig hebt.” 

Hester vindt het opvallend dat het soms voelt alsof het netwerk van de cliënt afstand neemt zodra iemand in een verpleeghuis beland. “In de wijk zet iedereen zich nog in, omdat het noodzakelijk is, maar binnen de intramurale zorg is het niet vanzelfsprekend dat we een beroep kunnen doen op mantelzorgers of familie. Al zijn zij soms ook uitgeput van de periode die eraan vooraf ging, dat realiseren wij ons ook. Maar we kunnen de extra handen goed gebruiken.”

De zorg en deze functie past goed bij Hester, dat realiseert ze zich regelmatig. “We streven continu naar vernieuwing en verbetering, er gebeurt altijd iets op dat gebied. Of het nu een project is om medewerkers te helpen om hun werk leuker te laten vinden, of het optimaliseren van de zorg voor een bewoner. Er gebeurt bijna te veel, maar ik vind het heel leuk om hiermee bezig te zijn. Ik zit echt op m’n plek.”