Leerling verzorgende IG Martijn: 'Ik moest bij nul beginnen'

De overstap was een beetje een gok. Ervaring in de zorg had Martijn namelijk niet. 'Ik wist eigenlijk niet eens hoe de binnenkant van een woonzorgcentrum eruit zag", vertelt hij - enigszins beschaamd. 'Ik moest echt bij nul beginnen.' 

Martijn volgt het leerwerktraject (BBL-opleiding) van Amstelring. Dat betekent 3 dagen werken en één dag school. Opnieuw in de schoolbanken en leerling zijn - op je 51ste, dat is best bijzonder, vertelt hij. Maar te leren valt er genoeg. Bijvoorbeeld over wat dementie precies inhoudt. 'Ik dacht dat het één ziekte was, met als belangrijkste symptoom verwardheid.' Al werkende komt hij er al snel achter dat dementie in werkelijkheid een verzamelnaam is voor honderden verschillende ziektebeelden.

Tijdens een dienst op de Groenelaan is Martijn samen met een verzorgende IG verantwoordelijk voor de zorg voor 14 cliënten. ‘We halen de bewoners uit bed, wassen ze, kleden ze aan, geven medicijnen, verschonen katheters en zorgen natuurlijk dat ze zich goed voelen'. De samenwerking met zijn collega’s loopt vanaf het begin lekker. Met al zijn vragen kan hij bij zijn werkbegeleider terecht. Dat is voor hem essentieel. 'Ik voelde meteen een klik.'

Ook met bewoners ontstaan mooie momenten. Martijn: ‘Het is soms moeilijk om contact te maken, zeker als mensen hun taalvermogen kwijt zijn, of hun besef van tijd. Non-verbale communicatie kan dan een oplossing zijn. Bij sommige mensen die niet kunnen praten, liggen er cd’s op de kamer. Zet je die op, dan zingen ze gewoon mee. Dat is prachtig! Dan zie je dat ondanks de ziekte, de kern van de mens er nog wel gewoon is. Je hebt echt contact: niet op een rationele, maar op een hele intuïtieve manier.' 

Aan sommige zaken - die nou eenmaal bij de zorg horen - moet hij even wennen. De onregelmatige werktijden en rooster. Maar ook het wassen. 'De poep en pies vliegen gewoon om je oren', lacht hij. Toch is het juist ook een dankbare taak. 'Bewoners voelen op zo’n moment ook schaamte. Je kunt dan laten zien dat je heel onvoorwaardelijk wil helpen. Door heel veel respect te tonen voor de gevoelens van iemand en ze te verzekeren dat je heel zorgvuldig met ze zal omgaan. Het is ook intiem. Dat je er op zo’n moment voor iemand kunt zijn, geeft een goed gevoel.' 

Na anderhalve maand werken bij Groenelaan is Martijns respect voor de mensen in de zorg enorm gegroeid. 'Je maakt veel mooie dingen mee, maar ook schrijnende: mensen die amper bezoek krijgen, mensen die veel medicijnen moeten slikken, mensen die eigenlijk weg willen, maar niet mogen.' 

Als leerling krijg je meteen al veel verantwoordelijkheid, je werkt gewoon mee. Als de verantwoordelijkheid hem te veel wordt, of er zijn onzekerheden, geeft hij het aan bij zijn begeleider. Met zijn collega’s en met zijn medeleerlingen op school kan hij goed praten over wat hij allemaal meemaakt. Zij zitten in hetzelfde schuitje, dus je kunt met je ervaringen en vragen bij elkaar terecht. En ja, het is af en toe pittig, geeft Martijn toe, maar toch voelt het goed. 'Ik weet nu al dat het beter bij me past dan het onderwijs!'