Mannen in de wijk? Ze zijn er wel!

‘Serieus, ik had nooit gedacht dat werken in de zorg iets voor mij zou zijn,’ zegt Jairo Kauwoh (19), voormalig jeugdkampioen zwemmen uit Den Helder. ‘Na de havo had ik geen idee wat ik moest en heb me een studie hr management aan laten praten. Kun je goed mee verdienen, was me gezegd. Nou en? dacht ik later. Ik vond er niets aan, voelde me totaal niet aangesproken of uitgedaagd.’

Jairo was al bekend met de ouderenzorg, waar ook moeder en zus werkzaam zijn. Toen hij er een baan kreeg, raakte hij gefascineerd door het wonderlijke brein van mensen met geheugenproblemen. ‘Dat je mensen met een speciale vorm van aandacht gelukkig kunt maken. Ineens wist ik dat ik daarmee verder wilde.’

Jairo’s vader was overleden toen Jairo pas zeventien was. ‘Hij had me altijd op het hart gedrukt: zorg dat je er wat van maakt. Ik wilde wel studeren, maar opnieuw beginnen aan vier jaar voltijds zag ik echt niet zitten. Toen deze opleiding in beeld kwam dacht ik: dit is het. Studeren en werken tegelijk.’ Jairo kon aansluiten bij de tweede lichting van de opleiding, die werd opgezet door de HvA en zes Noordhollandse zorginstellingen. 

Wessel Verkaik (35) was zijn collega Jairo een jaartje voor. Hij startte al in september 2019. Van de 35 studenten waren er 4 man. ‘Waarom zo weinig? Het zal wel iets met status te maken hebben,’ denkt Wessel, ‘maar vast ook met gewenning. Je denkt niet zo gauw dat wijkverpleegkunde iets is dat je als man kunt gaan doen. Jammer is het wel, want meer diversiteit kan alleen maar gunstig zijn. Mannen zijn sterker en ze hebben vaak een iets andere kijk. En, net zoals de ene cliënt het liefst door een vrouw geholpen wil worden, ziet de ander het liefst een man.

Ook Wessel startte zijn carrière buiten de zorg. Toevallig verloor ook hij op jonge leeftijd een ouder, zijn moeder. ‘Het was een schok, ik weet haast niets meer van die periode. Ik ben de landbouwschool gaan doen in de hoop weer te kunnen aarden,’ zegt hij. ‘Eerst MBO, later in deeltijd HBO. Ik heb jaren met plezier in de (biologische) akkerbouw gewerkt. Aardappelen, uien, tulpen en granen. Natuur, goede voeding en voor de aarde zorgen passen ook bij mij, en het leven met de seizoenen zal me altijd wel aan blijven spreken.’

Waarom toch die stap? Wessel verhuisde naar Amsterdam om dichter bij zijn vader en zijn broer te zijn. Toen bij zijn vader dementie werd vastgesteld, vond hij het vanzelfsprekend voor hem te gaan zorgen, ook omdat hij in die periode juist toe was aan verandering en verdieping. De ervaringen die hij als mantelzorger had, hebben hem vervolgens gesterkt in zijn keuze voor de wijkzorg. Wessel: ‘Ik merkte wat het betekent als zaken goed geregeld zijn. Wmo, Wlz, fysiotherapie, welke hulpmiddelen en interventies, inschrijvingen… het kan een opgave zijn je weg te vinden. Hoe geruststellend het dan is als je een toegewijde vakkracht in huis hebt die je honderd procent kunt vertrouwen. Dat idee stimuleert mij. Zo iemand wil ik worden.’

Na de eerste studieperiode en stage in de wijk werkt Wessel nu om de week in verzorgingshuis Jatopa om routine op te bouwen met de dagelijkse zorg. ‘Ik zag op tegen het wassen,’ bekent hij, ‘omdat ik dacht dat mensen misschien ongemakkelijk zouden zijn, maar het verraste me juist hoe makkelijk ze zich in alle kwetsbaarheid aan je overgeven. Bij cliënten in de wijk die het nog niet zo gewend zijn, is dat anders denk ik.’‘Waar ik naar uitzie? Naar alles. Technologische innovaties, het zoeken en improviseren om mensen te kunnen helpen. Klinisch redeneren vind ik interessant, etiologie, therapie, prognoses. De zorg ontwikkelt zich, ik denk dat het altijd spannend blijft. Toch zie ik de studie vooral als de brandstof voor het werk. Waar het mij uiteindelijk om gaat is het contact met de mensen. Echt waar, ik kan haast niet wachten om straks zelfstandig de wijk in te gaan.’