Met hart voor...
doen

Tijdens haar werk als programmacoördinator kwam er ook wat meer tijd voor individuele activiteitenbegeleiding voor cliënten. “We hadden bijvoorbeeld een groep mensen die het altijd fijn vonden om een museum te bezoeken, en nu kwamen ze daar eigenlijk niet meer vanwege een ziekte of aandoening. Voor die mensen hebben we begeleiding gezocht, een busje geregeld en zijn we musea gaan bezoeken. Dat is ook voor de begeleiders leuk om mee te maken.” 

Na vele jaren gewerkt te hebben op verschillende locaties in en rond Amsterdam, werkt Lonneke nu in Hoofddorp en kan ze op de fiets naar haar werk. “Floriande dagbesteding is een hele fijne werkplek, het is kleinschalig. Er komen 7 mensen per dag naar de dagbesteding, die een kleine ruimte vult in het Huis van de Buurt, waar we een samenwerking mee hebben.” 

“We hebben bij de dagbesteding ook een groep ‘Doorstappers’, dit zijn jong dementerenden die 3 keer per week een flinke wandeling maken samen, wel 8 tot 10 kilometer lang.” Ze gaan met elkaar naar een museum of bezoeken met het openbaar vervoer een andere plek, samen met begeleiders en vrijwilligers. “Ze zijn fit en willen graag hun uithoudingsvermogen op de proef blijven stellen. Het wandelen geeft ze een voldaan gevoel. De groep heeft veel aan elkaar, het zijn vaak mensen die net uit het arbeidsproces zijn vertrokken. Sommigen zijn net zo oud of zelfs jonger dan ik, ik ben 62 jaar.” 

Er is veel contact tussen de mensen van de dagbesteding binnen Amstelring, vertelt Lonneke. Zo is er online één keer in de 6 weken een overleg. “En de medewerkers hebben ook af en toe een leuke, informatieve dag samen. We bezoeken bijvoorbeeld een museum en lunchen na afloop. Soms doen we een activiteit die door een van hen bedacht is, ter inspiratie voor de anderen.” 

Toen Lonneke 60 jaar werd, ging ze van 4 naar 3 dagen werken, met dank aan haar opgebouwde flexpensioen. Ze deed op dat moment 2 functies en was zowel programmacoördinator als activiteitenbegeleider bij de dagbesteding bij Leo Polak in Amsterdam. “Door de veranderingen binnen de WMO moest vervolgens de hele afdeling hervormd worden, we moesten moeilijke gesprekken voeren en de zorg anders inrichten. De cliënten kregen een veel grotere zorgvraag. Het was allemaal te veel om in 3 dagen te doen.” 

In gesprek met haar manager en HR werd haar gevraagd waar ze blij van zou worden, waar zag ze zichzelf werken de komende jaren? “Ik kwam tot de conclusie dat ik terug wilde naar het werken met de mensen op de groep. Leuke dingen doen met mensen die je kent, ze een leuke dag geven. Dat zie ik mezelf wel tot m’n pensioen doen.” Er bleek een plek vrij te komen in Haarlemmermeer, waardoor haar reistijd ook nog eens fors werd teruggedrongen. “Ik ging op gesprek en vond de mensen heel vriendelijk, ze waren blij met de ervaring die ik meebracht. Ik zit hier helemaal op m’n plek.”

Lonneke weet nog niet of ze tot haar 67e blijft werken, haar vrouw is al met pensioen. “Maar ik zie mezelf dit werk nog wel een paar jaar doen. Ik kan veel initiatief nemen, een leuk idee kan altijd uitgevoerd worden. Dat geeft mensen energie, dat dingen kunnen. Dat is wel eens anders geweest. Het is een mooi uitgangspunt.”