Een moeilijke weg, maar nu: één en al kleur en acceptatie

Wawan Kawulusan had het met zijn Chinese achtergrond in Indonesië al niet makkelijk. In Nederland bleek hij ook nog eens op jongens te vallen. Hij deed er zo’n 10 jaar over om uit de kast te komen. Maar hoe moeilijker de weg, hoe zoeter de beloning? Voor Wawan lijkt het er wel op. Hij is al 15 jaar gelukkig met zijn vriend. En zijn werk op de dagbesteding van De Klinker is een en al kleur en acceptatie. 'Ik ben heel blij met mijn leven.'
En de flaporen waarmee hij werd gepest? Die draagt hij met trots. Niet alleen omdat ze geluk brengen in de Chinese cultuur. ‘Nu ik veel zelfverzekerder ben geworden, zit ik er sowieso niet meer mee.’ 

Ideaal land

Wawan groeide op in Jakarta. In een fijn huis rond een binnenplaats vol honden, kippen, ganzen en tropische planten. Altijd lekker warm. Beide ouders werkten, moeder als vroedvrouw in een kraamkliniek, vader als boekhouder. ‘Een vredig bestaan, zou je zeggen. Maar het was niet makkelijk. Hoewel er al vele generaties immigranten uit China woonden, werden Chinezen in die tijd gediscrimineerd.’

Wawan was 12 toen het gezin het voor gezien hield. Ze emigreerden naar Hilversum, waar al familie woonde. Beter voor de kinderen ook, dachten zijn ouders, want hier konden ze studeren. Wat Wawan zich ervan herinnert? ‘Vooral dat Nederland als ideaal land werd gezien. Ik wilde hier koste wat kost mijn weg gaan vinden. Dat kinderen weleens ‘poepchinees’ riepen? Leuk was het niet, maar ik nam het voor lief.'

Uit de kast

Er was iets dat veel moeilijker bleek. Wawan ontdekte dat hij op jongens viel. Een taboe. Zijn ouders, dacht hij, zouden het verschrikkelijk vinden. Ze zouden bang zijn. Bang voor het oordeel van de familie, van de buren. En dat hij geen kinderen zou krijgen… 

Zijn coming out werd groter dan hijzelf. Hij liep vast in zijn studie, liep tegen de muren, wist zich geen raad. Uiteindelijk was het zijn zus, die hem als het ware de kast uitduwde. En toen? ‘Tot mijn verbazing ging het leven gewoon door. ‘“O, je bent homo,” zei mijn moeder, alsof ze blij was eindelijk te weten wat me zo ongelukkig maakte.'

'Later heeft zij zich weleens laten gaan,’ herinnert Wawan zich. ‘Dan riep ze ineens: “Waarom trouw je toch niet gewoon!” Dat zag ik dan maar als onderdeel van haar acceptatieproces.'

En mijn vader? Die pakte het heel anders aan. Hij zei niets, en heeft er nooit met een woord over gesproken. Maar toen ik een keer uitging, niet lang na mijn coming out, bracht hij me naar de deur en zei: “Vergeet je jas niet.” De zorg en liefde die daaruit sprak… die zal ik nooit vergeten. Vanaf toen wist ik dat het goed zou komen.’ 

Diversiteit: collega's aan het woord

Bij Amstelring is iedereen welkom. Er wonen en werken dan ook allerlei mensen, ieder met een eigen achtergrond, familie, tradities, gewoontes en geloofsovertuiging. Wij vinden dat zichzelf kan en mag zijn. Medewerkers, cliënten en vrijwilligers: iedereen moet zich vrij, veilig en gerespecteerd voelen.
Lees hier enkele inspirerende verhalen van onze collega's.

Haidy brengt de Indonesische keuken naar Jatopa

Haidy’s werk als persoonlijk woonbegeleider draait veel om koken, iets waar ze dol op is. Het ruikt bij Jatopa regelmatig naar heerlijke Indonesische gerechten, mede dankzij de Indonesische bewoners. Want die gerechten maakt Haidy niet alleen, maar met hulp van de bewoners en hun families.

Nikki zet zich succesvol in voor diversiteit & inclusie binnen Amstelring

Nikki Chan werkt als neurologisch muziektherapeut, maar is sinds 2023 ook projectleider Diversiteit. 'Als werkgroep merken we dat het bewustzijn over diversiteit & inclusie binnen de organisatie is toegenomen, ook in de top van de organisatie.'

Jamal staat islamitische cliënten bij en slaat een brug tussen culturen

Als islamitisch geestelijk verzorger komt Jamal Mekdadi bij cliënten om hen bij te staan in hun laatste levensfase. Zijn kennis van de taal en islamitische cultuur probeert hij ook over te brengen op medewerkers, zodat zij passende zorg kunnen bieden.

'Als je maar geen hoofddoek gaat dragen'

Met Nabil kwam een vleugje Sahara in het leven van de Uithoornse Anne. Maar goed dat ze niet wist hoe moeilijk het zou worden. Ze hebben nu samen een gezin. Soms is ze nog verbaasd dat ze zover is gekomen.

'Ik heb me nooit laten belemmeren door mijn handicap'

Door zuurstofgebrek bij de geboorte is Petra Louman spastisch. Dit uit zich vooral in haar benen: ze kan moeilijk lopen. Opvallend genoeg heeft ze daar zelf niet zo’n last van. ‘Ik heb me nooit laten belemmeren door mijn handicap.’

'Nederland is een superland'

Van het oud-communistische Roemenië naar het vrije Nederland van de jaren 90. Het was een hele stap, maar spijt heeft Betty nooit gehad. Ze werkt sinds een paar jaar in verpleeghuis Rozenholm en voelt verwantschap met ouderen. Hun verhalen van vroeger, herinneringen aan oorlog en onvrijheid, ze zijn haar niet vreemd.

Blijf op de hoogte van
de nieuwste vacatures

Meld je aan en ontvang ze als eerste in je mailbox.